Bijbelleesrooster 2025
Hier is iemand aan het woord die enorm enthousiast is over de HEER, onze Heer. Juist door de ervaring van angst, verdrukking en nood heen.
Zie je wel: Hij is de God boordevol verrassingen, die ons telkens nieuwe kansen biedt! Niet het minst door ons aan elkaar te geven. Om elkaar mee te nemen, op te beuren, aan te sporen.
David wil God elk uur van de dag prijzen, samen met ons!
Proef en geniet de goedheid van de HEER!
Het thema van deze week is ‘Nieuwe kansen’. God is de God van de nieuwe kansen. De geschiedenis van vandaag laat zien dat Hij, als wij dwaas en hardnekkig zijn liefde afwijzen, uiterst scherp kan ingrijpen. Maar zie je ook dat Hij daarin niet blijft steken, dat Hij nooit daarin blijft hangen?
Zie je dat Hij altijd weer handelt op een manier die wij niet kunnen verzinnen. JHWH, de HEER, zet nota bene de koning van de Perzen in om de 70 jaar geleden verwoeste tempel in Jeruzalem te herbouwen! Wat doet dit met je kijk op machtige figuren, niet alleen die van toen, maar net zo goed die van nu?
Voelt het na gisteren alsof je toch weer teruggeworpen wordt op jezelf? Dus: alsnog ontmoedigend? Want wat stelt mijn geloof nou helemaal voor?
Beide jongens uit de gelijkenis bakken er maar heel weinig van. Allebei zijn ze vooral bezig met zichzelf. Allebei laten ze hun vader als vader in de kou staan.
Maar deze Vader laat hen niet in de steek. Hij confronteert ze met zijn Vaderliefde. Hij zoekt hartstochtelijk naar hun hart.
Ondeugd èn deugd moeten wijken voor deze liefde, de Liefde. Geef je gewonnen!
Wordt het nog wat?, was deze week de vraag.
Nou en of! mag het antwoord zijn, terugkijkend op wat we overdachten deze week. Zelfs een ellendig bestaan is geen reden meer voor wanhoop.
Dat lijkt ongelooflijk. Maar het springende punt is en blijft: geloven wij, geloof ik in Jezus Christus? Het komt aan op innerlijke overgave aan Hem. Dat is die ‘inkeer’ waar het hier over gaat.
Je leven leven voor Hem die zijn leven geeft voor ons, voor jou. Of omkomen …
Ellende maakt onderdeel uit van mijn leven in vrede met God, stelt Paulus.
Ellende maakt onderdeel uit van mijn dagelijkse leven als met God verzoend mens. Want ellende trekt me niet bij Hem vandaan, maar drijft me juist naar Hem toe.
Doordat Christus zo concreet voor ons deze ellende is in- en doorgegaan (‘toen wij nog Zijn vijanden waren!’) heeft ellende, die het leven uit je wil wegzuigen, nu de omgekeerde werking gekregen!
Mijn gebroken bestaan onderdeel van Gods reddingswerk?
Ja, laat dat maar aan Hem over.
Paulus constateert: ‘Wij leven in vrede met God’.
Mooi!
En toch: zo’n uitspraak is ons al gauw te abstract, te geestelijk, niet reëel genoeg. Wij willen graag praktische handvatten voor ons leven van alledag.
Maar voor Paulus is deze uitspraak bepalend voor de rauwe realiteit van alledag. Want hij laat zich niet alleen voorstaan op de hoop in Gods luister te delen, maar ook op de ellende die hij vandaag ondervindt!
Dat is toch niet reëel? Voor Paulus wel. Hoe kan dat?
Moedeloos worden is niet zo moeilijk. Het ligt meer dan ooit voor de hand. Maar die ‘Ik’ van gisteren is de ‘Hij’ van vandaag. Verkijk je niet op (wan)daden van mensen, maar begin en eindig elke dag met je te concentreren op de (wel)daden van de HEER.
En alles waar wij hier tegenaan knallen en achter blijven haken? Hij rekent daar mee af.
Hoor jij ook zo graag bij het volk dat Hem groot maakt?
Wat een weldaad!
Via Mozes komt de heer nu het slavenbestaan van de Israëlieten binnen. Zíj zijn onmachtig zich te ontworstelen aan de wurggreep van de Farao.
Zo niet de heer. Wel elf keer klinkt in deze paar verzen ‘Ik’.
Ik bevrijd jullie uit je slavenbestaan. Ik neem jullie aan als mijn volk. Ik, de heer, breng jullie het aan Abraham beloofde land binnen.
Maar lopen deze mooie woorden niet stuk op de werkelijkheid? Lees vers 9 ……
Herkenbaar, die moedeloosheid?
Wordt het nog wat met die nakomelingen van Abraham, Isaak en Jakob in Egypte? God, de Ontzagwekkende (!), laat het zelfs zover komen dat ze als slaven worden afgebeuld.
Maar nu presenteert Hij zich voor het eerst. Hoogstpersoonlijk: HEER, JHWH.
Hij-is-erbij, daar in Egypte. Hij weet alles van hun deplorabele toestand, hoort hun gejammer.
En Hij is zijn verbond met hen en de daarbij horende belofte van vrij en blij samenleven met Hem en elkaar niet vergeten.
Herken je deze band van zijn verbond?
Het schijnt dat een vijgenboom in een wijngaard een heilzame uitwerking heeft op de groei van druiven. Maar deze vijgenboom doet het tegenovergestelde; hij put de grond uit! Hij had al drie jaar kunnen floreren, maar vertikt het.
De eigenaar is er klaar mee. Kappen! Maar de wijngaardenier pleit voor nog een jaar geduld en verzorging.
Krijgen we hier een inkijkje in het heilzaam overleg tussen Vader en Zoon? Hoeveel geduld moeten ze hebben met ons?