Jaar: 2025

Hoe kan het toch dat wanneer we oog in oog staan met de eindstreep, met het doel waarvoor we al die tijd geleefd hebben, de angst ons om het hart kan slaan? We horen hier een echo van de strijd in de hof van Getsemane: “Vader, laat dit ogenblik aan Mij voorbijgaan.”
Ook Jezus was bang. Doodsbang! Hij wist wat de dag van morgen Hem zou gaan brengen.

Jezus’ leven op aarde komt tot een climax. Zijn majesteit zal aan het licht komen. Tenminste… voor wie het kan zien! Want laten we eerlijk zijn: het voorbeeld van een graankorrel die eerst in de grond begraven wordt voordat hij vruchtbaar is spreekt niet echt tot de verbeelding.
Door lijden tot heerlijkheid? Wie durft zijn leven los te laten, om het juist te kunnen redden?

De opwekking van Lazarus werkt door. Het wonder van zijn opstanding uit de dood is voor velen reden om die Jezus van Nazaret eens van dichtbij te gaan bezien.

De aandacht voor deze wonderdoener is ondertussen voor de farizeeën een doorn in het oog. Hun zicht op het Licht van de wereld wordt verduisterd door haat en jaloezie.

Vandaag lezen we over de intocht van Jezus in Jeruzalem. Hoopvol, verwachtingsvol. Een historisch gebeuren, de vervulling van een profetie! Maar op dat moment zelf beseften de discipelen dat niet… Pas achteraf viel het kwartje. Net zoals bij ons soms pas na jaren de betekenis van gebeurtenissen kan landen.
We zijn onderweg naar Pasen. Voor de nieuwe morgen begint, valt nu eerst de nacht.

Even terug naar vorige week: waarom is Christus voor ons gestorven en opgestaan? Opdat wij niet langer voor onszelf zouden leven, maar voor Hem!
Paulus verwoordt hoe dat er op de pluk-de-dag-dag van vandaag uit ziet: ‘Niet dat ik al zover ben, mijn doel al heb bereikt, maar ik doe mijn uiterste best!’
Zegt hij hier dat ‘ik’ uiteindelijk toch weer zelf moet presteren?
Nee, maar wel dat we moeten handelen. Niet op eigen kracht maar in de hoop, de zekerheid, dat we kunnen grijpen ‘waarvoor Christus Jezus mij gegrepen heeft’ (vs 12).
Leef recht dus op Hem af!