Vandaag is het 18 maart en dag 12 van de Veertigdagentijd. Stil zijn, luisteren… In drukke momenten van het leven ervaart Eline, betrokken bij Lume, dat het goed is om stil te worden en dan nog iets om niet te vergeten…
We lezen uit 1 Koningen 19 de verzen 11-13. ‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor Mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar in die windvlaag bevond zich de HEER niet. Na de windvlaag kwam een aardbeving, maar in die aardbeving bevond de HEER niet. Na de aardbeving was er vuur, maar in dat vuur bevond de HEER zich niet. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van de grot staan. Toen klonk een stem, die tegen hem zei: ‘Elia, wat doe je hier?’
Stil worden. Even niet de ander opzoeken, niet meegaan in het ‘lawaai’ van de wereld, maar de stilte opzoeken. Ben jij daar goed in? Ik vind dat lastig. Ik vind het lastig omdat ik een jong gezin heb, dus zijn er niet veel stille momenten. Maar ik houd ook van roering en zoek niet snel de stilte op. Toch ervaar ik juist in de drukke en intensieve momenten van het leven dat het goed is om stil te worden.
Het verhaal van Elia onderstreept dit. Ook hij zit in een intensieve periode van zijn leven. Zoals hij zelf tegen God zegt in vers 10: “Ik heb me met volle overgave ingezet voor de Heer, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben Uw verbond naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het op mijn leven voorzien.”
In het gedeelte daarvoor lees je ook al dat Elia het zwaar heeft. Hij trekt zich terug in de woestijn en verlangt naar de dood. Maar God laat zich aan Elia zien. In de stilte van de woestijn en daarna op de berg Horeb. God laat zich niet zien in een sterke windvlaag, niet in een aardbeving en niet in het vuur. Hij laat zich zien in het gefluister van een zachte bries. God bemoedigt Elia en geeft richting. Hij is er als Elia Hem nodig heeft. Niet met veel spektakel of lawaai, maar in de stilte.
God wil dit nog steeds doen: tot ons spreken in de stilte. Juist als wij het zwaar hebben, is het belangrijk om de schreeuw van de wereld en de schreeuw van onze eigen gedachten tot stilte te brengen, zodat God kan spreken. Om te horen welke richting God aangeeft en om ons te laten vullen met zijn kracht. Zoals Opwekking 717 zo mooi zegt:
Stil mijn ziel, wees stil
en wees niet bang
voor de onzekerheid van morgen
God omgeeft je steeds
Hij is erbij
in je beproevingen en zorgen
God U bent mijn God
en ik vertrouw op U
en zal niet wankelen
Vredevorst vernieuw een
vaste geest binnen in mij
die rust in U alleen
Laat ik afsluiten met nog één voorbeeld. Heb jij wel eens van die gesprekken waarin de ander volop praat en vragen stelt, maar geen moment stil is om ook even naar jouw antwoord te luisteren? Mij overkomt dat soms en ik word daar dan geïrriteerd van. Ik denk dan: “Als je het antwoord op de vragen die je stelt toch niet wilt horen, vraag het dan niet.” Ik denk dat we ervoor moeten waken dat we met God niet hetzelfde doen. We kloppen bij God aan en leggen al onze gedachten en vragen bij Hem neer. Maar worden we ook stil om naar zijn antwoord te luisteren? Zoek God vandaag nog in de stilte, en Hij zal zich laten vinden!
Podcast: Play in new window | Download