Diezelfde dag, de dag van de opstanding, lopen twee leerlingen van Jezus samen naar huis. Vol van alles wat ze afgelopen dagen hebben beleefd. Somber, terneergeslagen en in verwarring.
Hun gedachten namen hen zo in beslag dat ze die mede-wandelaar niet herkenden.
Kunnen wij ook zo in beslag genomen worden door de dingen die in de wereld om ons heen gebeuren dat we het zicht op Jezus kwijt raken?

De eerste dag van een nieuwe week, het was nog donker en de laatste nachtelijke duisternis lag over de graftuin. Maria was al uit de veren. Ze was gekomen om de laatste eer te bewijzen aan haar Heer, door zijn lichaam te verzorgen.

Maar… Hij was er niet meer? Een leeg graf! Hoe dan?!
“MARIA!” Die bekende stem riep haar weer tot leven!
“MEESTER!”
Zoals Jezus haar destijds uit haar doodse leven had bevrijd, gebeurt het nu opnieuw. Een nieuw begin, een nieuwe morgen!

Hoe ontroerend: twee geheime vrienden van Jezus ontfermen zich over zijn gestorven lichaam. Josef van Arimatea en Nikodemus begraven samen hun Heer en Meester. Met mirre en in linnen gewikkeld. Een echo van Kerst: het Paaslam dat geslacht is, liggend in een crypte. Een nieuw graf, waar de dood nog niet eerder was geweest.

We zien hier het Lam van God, gestorven en begraven, omringd door de doden in de graftuin, die wachten op de jongste dag.

Nu valt de nacht… Moet je kijken! In die drie uur van diepe duisternis is het alsof de Vader Zelf de ogen sluit voor de wangestalte die daar aan het kruis hangt. Gegeseld, bespuwt, vervloekt… Niet om aan te zien. Machteloos, krachteloos. Is dat míjn Koning?!
En tóch klinkt daar het verlossende Woord: het is volbracht! Door zijn striemen zijn wij genezen. Eeuwige vrede! Of, zoals in de geloofsbelijdenis van Nicéa verwoordt:

Hij is ook voor ons
gekruisigd onder Pontius Pilatus,
heeft geleden, is begraven