Welkom bij 40 dagen hier&nu, een podcast van Verre Naasten, Lume, LPB Media en Kerkpunt.
Het is vandaag 25 maart en dag 35 van de Veertigdagentijd. Wietske staat stil bij ontheiliging en leegroof. Stil en van slag kijkt ze toe hoe slechtheid en misbruik de heiligheid van mens en tempel vernietigt.
We lezen klaagliederen 1:10: De vijand heeft zijn hand naar haar kostbaarheden uitgestrekt. Zij moet aanzien hoe het heiligdom betreden wordt door vreemde volken, aan wie U de toegang tot de gemeenschap had ontzegd.
Jeruzalem ligt in puin. De tempel is verwoest, het Heilige der Heiligen is ontheiligt. De plek waar niemand mocht binnengaan, behalve de hogepriester eens per jaar met Jom Kipoer, is door brute vijanden leeggeroofd. Leeg en stil is de aardse woningplaats van Jahweh. Jeremia waarschuwde al tijdenlang: Jullie zijn van God los en hebben geen recht meer om naar de tempel te komen! Ruil je God in voor de Baäl, dan zal God je verlaten. En zie… Sion is haar glans verloren: Jeruzalem is vernederd, gestraft en een Godverlaten stad.
Denkend aan de tempel, dan herinner ik me wat Paulus en Petrus schrijven. Wij, als christenen, zijn tempels, waar de Heilige Geest woont! Als levende stenen wil God ons gebruiken tot de bouw van een geestelijke tempel. We mogen onszelf door Jezus zien als een geheiligde plek! Wow, wat een prachtig iets om te koesteren!
Maar dan hoor ik de woorden van Ruby: “Ik werd bekeken, maar nooit gezien..”* Weggestopt in een donkere kamer, waar geen straal licht naar binnenviel, werd Ruby als tiener gedwongen om dag na dag seksuele handelingen te verrichten voor de camera. Vastgebonden in uitzichtloosheid verliest ze haar waardigheid en walgt ze van zichzelf. Kun je dan jezelf nog zien als tempel?
Zoveel onschuldige jonge kinderen ter wereld, slachtoffer van dergelijk bruut geweld… Zoveel tempels die lichamelijk en geestelijk zijn leeggeroofd… Zij hadden alle recht om veilig te wonen in de tempel van hun lijf. Nu huizen er gapende wonden en liggen levens in puin. Net als Jeremia huil ik. Terugblikkend in Klaagliederen schrijft hij: Hierom ween ik, hierom baden mijn ogen in tranen. Oneindig ver weg is mijn trooster, die mij levenskracht geeft (vers 16).
Voor Ruby verdwijnt de wanhoop. Ze riep het uit naar God en een dag later wordt ze bevrijdt door een team van International Justice Mission*. Ze wordt bevrijdt, maar dat betekent niet dat de duisternis verdwenen is. Ze kon niet meer slapen zonder licht aan. Het kost haar jaren om te leren omgaan met de pijnlijke en traumatische ervaringen, totdat open wonden littekens worden.
Hoe is het met jou, zijn er ook kostbaarheden uit jouw tempel weggeroofd? Zit jij ook tussen de brokstukken en weet je niet hoe je je leven weer kunt opbouwen? Voelt God, als trooster, ver weg? Of krabbel je na jaren weer wat op en leer je langzaamaan weer zien hoe God jou ziet. Bouw je geleidelijk aan weer iets op, net zoals Ruby, die nu als consultant voor IJM werkt en meevecht totdat ieder kind is bevrijd.
Terug naar Jeruzalem… Van de laatst gebouwde tempel is alleen nog een stukje Klaagmuur over. Ontelbaar veel briefjes met gebeden en jammerklachten hebben hun weg naar boven gevonden door de eeuwen heen. Laten ook wij de hemel bestormen voor alle bevrijde en niet-bevrijde Ruby’s in deze wereld. Immers, als zij leven in duisternis en wanhoop, dan mogen wij niet stil blijven. Laten wij ze een stem geven in deze wereld. Heer, bevrijd hen! Geef Uw eer aan een ieder die onteerd is. Heer, wees dichtbij hen, vooral op die momenten dat U ver weg voelt. Heer, ontferm u over hen!