Vandaag is het maandag 20 maart. Een persoonlijke podcast van Hans die stilstaat bij zijn eigen lijden, waarin hij zoekt naar God en jou wil bemoedigen. De tekst voor vandaag is Johannes 9:1-3

Ik zit op het randje van mijn bed, nou ja…, het is niet echt mijn bed. Ik kijk om mij heen en voel mij alleen. Ik hoor allerlei geluiden in mijn hoofd. Ik kan mijn leven niet meer dragen. Dikke tranen rollen over mijn wangen. Ik voel de onrust als een mes in mijn borst drukken.

Mijn werkelijkheid is er een van een gesloten afdeling, ik ben een gevaar voor mezelf geworden. Talloze hoe-komt-het-dat-vragen spoken door mijn hoofd. Jezus, hoe komt het dat ik hier ben beland? Weg van mijn vrouw en jonge kinderen. Hoe komt het dat ik zo slecht ben gaan zien? Hoe komt het dat ik nu ook nog oorsuizen heb? Hoe komt het dat ik mij al lange tijd zo slecht voel?
Hoe komt het dat U dit allemaal maar laat gebeuren? 

Met deze hoe-komt-het-dat-vragen probeer ik grip te krijgen op mijn angstige, onzekere werkelijkheid. Ik zoek een verklaring voor al dit leed dat ik ervaar. 

Ik denk aan de blindgeborene… Aan de leerlingen van Jezus en aan de hoe-komt-het-dat-vragen die zij Hem voorlegden. ‘Rabbi, hoe komt het dat hij blind was toen hij geboren werd? Heeft hij zelf gezondigd of zijn ouders?’ De leerlingen zoeken, net als ik, naar een verklaring voor het leed waarmee zij geconfronteerd worden. Een man die al vanaf zijn geboorte blind was en die moet bedelen om in leven te blijven. Zijn leed wordt verklaard vanuit zonden. Iemand gaat gruwelijk de fout in en plukt daar de wrange vruchten van. Karma, hoor ik mijn zoon zeggen. Pay-back time. Maar omdat deze man blindgeboren was lopen de leerlingen vast. ‘Heeft hij nou gezondigd of waren het zijn ouders’, vragen ze aan Jezus. 

Dan is er die verrassende wending. Nee, houdt Jezus hen voor, hij heeft niet gezondigd en zijn ouders ook niet, maar het werk van God moet door hem zichtbaar worden. 

Ik denk aan Job en zijn vrienden, ook zij waren op zoek naar verklaringen voor Jobs ellende. Maar ook daar was het zo: het werk van God moest zichtbaar worden in Job.

Het werk van God moet zichtbaar worden. Is dat een geruststellende verklaring? Wil God wel een verklaring geven voor alle ellende? Ik zie in het antwoord van Jezus aan de leerlingen meer een alternatief pad. Een pad waarin we rusten in de grootheid van God. Ook Job vond rust in die grootheid. Hij ging de beperktheid van het zoeken naar verklaringen inzien toen God hém verklaringen ging vragen: ‘Vertel eens Job, waar was jij toen ik de sterrenstelsels aan de hemel plaatste?’ 

Worstel jij ook met hoe-komt-het-dat-vragen?  

Hoe komt het dat mijn kleinzoon ziek is?  
Hoe komt het dat ik maar niet aan die liefde van mijn leven kom?  
Hoe komt het dat ik altijd maar moe ben?  

Door stil te staan bij mijn hoe-komt-het-dat-vragen kwam ik tot een belangrijke ontdekking: Mijn vragen ontstaan als ik onrustig ben. Ik wil een verklaring in de hoop rust te vinden. Maar ja, onrust vraagt niet om verklaringen. Onrust vraagt om een arm om je heen. Ik bracht mijn onrust bij Jezus. Er kwamen armen van liefde om mij heen. Een vriend van mij die vol is van Jezus hield mij vast. Door deze vriend werd het werk van God zichtbaar voor mij en in mij. Ik voelde mij rustig worden.

Ik moedig je aan: sta stil bij je vragen, spreek ze hardop uit naar God. Daar is Hij blij mee. Zit er bij jou ook onrust achter…? Als dat zo is: nodig Jezus uit in jouw onrust. Laat je vasthouden door jouw machtige Schepper. Dan wordt het werk van Gods liefde zichtbaar in jou.

Herken jij je in de gevoelens van Hans? Of worstel je met gedachten over zelfdoding en wil je hierover met iemand praten? Spreek er over met iemand die dicht bij je staat of bel anoniem met 0800-0113. Praten helpt!

Podcast: Play in new window | Download